Toscane

Na een paar luie dagen trokken we verder naar het noorden. Vanaf het Trasimeense meer reden we door de Toscaanse heuvels, met de bedoeling een wijnbouwer en een aantal schilderachtige plaatsjes te bezoeken. Dat viel nog niet mee. In het restaurant van de laatste camping hadden we een mooie wijn ontdekt, de wijnbouwer was zo’n 30 km verderop en daar wilden we nog wat van deze wijn kopen. In het restaurant betaalden we 16 euro per fles. Onze verbazing was dan ook groot dat we voor dezelfde wijn, bij de wijnboer zelf, 15 euro per fles moesten betalen! Na wat googelen  bleek dat zelfs duurder dan bij een wijnwebshop in Nederland! Niets gekocht dus.
Ook het bezoeken van de schilderachtige plaatsjes Montepulciano en Pienza is ons niet gelukt. Het zijn beide dorpjes hoog op een heuvel. Aan de randen van de stadjes zijn dan grote parkeerterreinen. Maar geen enkele mogelijkheid om onze camper te parkeren: óf de plekken waren te klein, óf de P-plaats was vol, óf het was verboden voor campers. Tamelijk frustrerend en na drie keer rond zo’n stadje gereden te zijn hebben we het opgegeven. Wij vinden het trouwens in heel Italië lastig om een plaatsje langs de weg te vinden: er zijn geen (of nauwelijks) parkeergelegenheden. Dus als we onderweg willen stoppen om bij voorbeeld koffie te zetten of een eigen lunch klaar te maken dan komen we steeds op parkeerterreinen bij tankstations of supermarkten uit. Niet echt gezellig!

’s Middags brengen we een bezoek aan Fattoria La Vialla. Dat is een bedrijf dat biologische Italiaanse producten maakt en verkoopt. Ze brengen een paar keer per jaar een werkelijk prachtige brochure uit, sturen hun klanten echt leuke nieuwsbrieven en foto’s en filmpjes van een prachtig boerenerf, waar blije mensen aan lange tafels heerlijk eten en drinken. Dat wilde ik wel eens in het echt zien. Op de weg er naartoe: geen enkel bord of aanwijzing dat je op de goede weg was. Ter plekke een klein bordje (zie foto). Maar wel een enorm parkeerterrein, met allemaal Duitse en Nederlandse auto’s, campers en bussen. Vanaf de P-plaats is het nog een stukje lopen naar de boerderij en daarbij kwamen we veel mensen tegen die terug naar hun auto gingen met tassen en dozen vol spullen, al dan niet begeleid door personeel met kruiwagens vol dozen, flessen, tassen en soms zelfs een golfkar vol.
Op de boerderij was het inderdaad mooi en gezellig, maar ik vond het allemaal een beetje gemaakt vrolijk. En blijkbaar is het helemaal gericht op de Duitse en Nederlandse markt; Italianen zagen we er niet; ook het personeel sprak Duits, Engels en Nederlands. Wij hebben niets gekocht, want waarom sjouwen met die spullen als je ze gewoon thuis kan laten bezorgen?