Kauri trees

De afgelopen twee dagen zijn we vanuit de Far North teruggereden naar Auckland, waar we een kleine week geleden begonnen. Het weer is wisselend: veelal (zwaar) bewolkt, regen, veel wind, maar aangename temperaturen en af en toe ook zon.

Het is hier lente: de meeste bomen hebben al frisgroene bladeren en staan in knop, of soms al in bloei. Ook de bloemen beginnen overal te bloeien. Op de foto’s hieronder een aantal ‘bermbloemen en -struiken’.

In de weilanden veel koeien met hun kalfjes. Hoewel Nieuw Zeeland bekend staat als ‘schapenland’ hebben wij tot op heden aanzienlijk meer koeien dan schapen gezien.
Van de terugrit valt niet veel te laten zien: de wegen zijn erg smal en bochtig, er zijn geen bermen: over de streep rijden is vaak rechtstreeks in de greppel. Bovendien zijn er geen parkeerplaatsen, dus is het moeilijk om foto’s te maken. Gelukkig is er niet veel verkeer. Het grootste deel van het landschap zag er zo uit:

Het doel van de reis was dit keer het bezoeken van het gebied waar nog veel kauribomen groeien. Kauri’s zijn uniek voor Nieuw Zeeland. Ze zijn enorm langzaamgroeiend en worden duizenden jaren oud. Dat wil zeggen: als ze het overleven. In het verleden is het grootste deel van de kauribomen geveld om er huizen mee te bouwen. Pas in 2008 is een beschermingsprogramma en kweekprogramma begonnen.
We bezochten de oudste nog levende kauri boom: Tane Mahuta (foto), 1200 jaar oud, 51,5 meter hoog en een omtrek van meer dan 14 meter. Daarna wandelden we in het kauri forest. ’s Avonds een nachtwandeling met gids, ook door een stuk kauri forest. Dit keer met de bedoeling een echte kiwivogel te zien. Da’s helaas niet gelukt; na 2½ uur lopen hadden we er niet één gezien of gehoord. De gids wist wel veel te vertellen over de kauri’s, liet ons een zestal bijzondere kauri’s en een kauri-stekje (5 jaar oud: 4 cm hoog!) zien en wees op allerlei andere beesten. Toch een erg leuke tocht.

De andere ochtend bezochten we een kauri werkplaats: waar ze van de gerooide kauribomen (honderden jaren oud) allerlei meubelen en huisraad maken. We kochten er mooie snijplank als souvenir.

Tot slot: de liefhebbers herkennen het symbool vast wel:

Het is de silver fern (ponga): een symbool wat veel gebruikt wordt in relatie tot Nieuw Zeeland (en onder andere onderdeel uit maakt van twee ontwerpen voor een nieuwe nationale vlag). Maar het bekendst is het toch wel als onderdeel van het logo van de All Blacks: het nationale rugbyteam (en huidig wereldkampioen).
(voor de biologen onder ons: dit is inderdaad niet de echte silver fern. Die hebben we wel gezien in het kauriwoud, maar konden we niet fotograferen). Deze ‘gewone’ fern tree zie je heel veel langs de wegen:

Het Maoriverhaal achter de silver fern: de blaadjes zijn hetzelfde maar de onderkant is wit. De Maori’s legden deze ’s avonds op hun pad, met de witte zijde naar boven. Door hier in het donker de maan of hun toortsen op te laten schijnen, konden zij altijd hun weg weer terugvinden. Soort Klein Duimpjes dus.

Nu zitten we dus weer in Auckland: een camping in Takapuna Beach (noord Auckland); vanaf de camping zien we het centrum liggen. Daar gaan we morgen naar toe. Straks gaan we eerst dit kleine, drukke wijkje verkennen. We zagen op de weg hier naar toe al een Belgisch biercafé en een New Zealand craft brewery …