Hofburg en Hundertwasser

Het etentje van gisteren was een … belevenis. Omdat we het last-minute hadden moeten boeken, had ik snel een aantal websites met restaurantaanbevelingen bekeken. Fabios stond op alle sites in de top 3. Blij dat we diezelfde avond nog een plaatsje konden krijgen. Maar wat een drukte! Tafels worden niet twee, maar wel 3 of 4 keer op een avond verkocht. En er zijn heel wat tafeltjes, want ze staan slechts een handbreedte van elkaar af. De ober schuift het tafeltje weg, zodat je er achter plaats kan nemen. Vervolgens wordt alles in no time op tafel gezet. Het was lekker, maar extreem duur. Nee, in mijn top 3 komt Fabios niet!

Vanmorgen vroeg op pad naar de Spaanse Rijschool. Omdat we de loopafstanden nog niet goed in kunnen schatten, waren we er een uur voor aanvang. Maar wat een rij stond er al! Uiteindelijk hebben we een uur in die rij gestaan en toen we de Rijschool binnenkwamen waren er al geen goede zitplaatsen meer. Dat betekende dat we over een balustrade moesten hangen om de zes (!) paarden te zien die vandaag getraind werden. Want een echte gala-uitvoering bekijken vonden we te prijzig. Het bijwonen van de oefening kostte al 30 euro. En het viel tegen dus. Filmen of foto’s maken mocht niet. De ruiters trainden steeds een half uur een paard en vervolgens weer een half uur een ander paard. De paarden werden individueel getraind en deden geen gezamenlijke kunststukjes. Jammer, we zijn dus ruim voor tijd vertrokken want het was saai.

De Spaanse Rijschool maakt deel uit van het Hofburg complex: het keizerlijk winterpaleis waarin tegenwoordig allerlei musea gehuisvest zijn. We hebben alle ‘Sissi’musea overgeslagen en bezochten alleen de pronkzaal van de Nationale Bibliotheek. Die was prachtig en ook de tentoonstelling ter gelegenheid van het feit dat de laatste (echte) keizer Franz Joseph dit jaar 100 jaar geleden gestorven is was aardig.

Inmiddels was de beloofde regen echt losgebarsten, dus snel naar een volgend museum: het Kunsthistorisch Museum, met een enorme collectie Oude Meesters. En nog veel meer, maar na een paar uur heb je er echt genoeg van. Tijd voor een late lunch in het mooie museumcafé. Daarna met trams naar een ander deel van de stad, naar het Hundertwasserhuis. Dit is een appartementencomplex ontworpen door de Oostenrijkse kunstenaar Friedensreich Hundertwasser, die met dit sociale woningbouwcomplex wilde aantonen dat praktisch ook mooi kan zijn. Helaas mag je er niet in (er wonen gewoon gezinnen), maar in het café dat ook onderdeel uitmaakt van het pand kregen we toch een indruk van het interieur en konden we tegelijkertijd weer even opdrogen. (Grappig dat we in Nieuw Zeeland ook werk van Hundertwasser tegenkwamen: het was zijn 2e vaderland en hij ontwierp er een public toilet en een nieuwe vlag).

’s Avonds woonden we een concert bij in de Karlskirche. Een klein orkest speelde werk van Vivaldi op oude instrumenten. Het publiek zat op klapstoelen in de mooie maar onverwarmde kerk, ingepakt in dekens die bij de ingang uitgereikt werden. Foto’s maken tijdens het concert mocht niet, dus kon Jan alleen de clavecimbelstemmer op de plaat zetten.