Files en campingleed

Voor vertrek thuis had ik nog alle mogelijke Spaanse en Portugese feestdagen gecheckt. Maar: … geen rekening gehouden met regionale feestdagen. Dus werden we verrast door een Baskische feestdag op 7 oktober. Winkels gesloten en, vooral, drukte op de weg. Op de weg van Bilbao naar Santander hebben we 2,5 uur stapvoets gereden. Ergens afslaan was geen optie: rechts de zee en links bergen. Waar al die mensen naar toe gingen was een raadsel: nergens in de dorpen, steden of stranden zagen we enorme drukte. Waarschijnlijk gewoon een eindje rijden op een vrije dag? Toen we Baskenland verlieten was het in één keer voorbij. Wij reden naar de Picos de Europa, een prachtig nationaal park. Overnacht in Potes en zaterdag weer verder.

Maar niet heel ver: na 30 km staan we twee en een half uur stil vanwege wegwerkzaamheden. De weg gaat om 8:00; 14:00 en 18:00 uur even open. Inmiddels is het een drukte van belang, met campers in alle bermen. Het enige restaurant in het dorpje van zes huizen doet goede zaken. Helaas geen internet dus kon ik de tijd niet benutten om een berichtje te plaatsen. We zaten op 1400 meter en het was buiten behoorlijk koud.

Nadat we door mochten rijden reden we urenlang in een soort niemandsland. Zowel op de regionale wegen als op de autopista waren we bijna alleen. In de dorpjes die we passeerden, zagen we geen mensen op straat. De meeste huizen hadden de luiken gesloten. Siesta of toch echt verlaten? De natuur waar we doorreden was wisselend, het is nog flink groen, maar toch ook al duidelijk herfst.

Door het oponthoud zou het wel eind van de middag worden voor we de uitgezochte camping zouden bereiken. Jammer, want het is hier vroeg donker (19.30 uur), maar we zouden toch een hele dag blijven staan. We hadden in totaal inmiddels al 2200 km gereden en de hut moet nodig opgeruimd, de mail beantwoord en ook maar even een wasje doen. Helaas bleek de camping gesloten. Zo te zien zelfs voorgoed. Ons boek vermeldde een openingstijd tot eind oktober. Ik schreef al eerder dat veel campings gesloten zijn. We hebben nog drie andere campings uit het navigatiesysteem geprobeerd, maar allemaal dicht. En het werd steeds later. Uiteindelijk zijn we via een kronkelende bergweg Portugal ingereden en bereikten we net toen het donker werd een camperplek in Bragança (Noordoost Portugal). Eigenlijk was die ook al helemaal vol, maar we vonden nog een onofficieel plekje waar we precies in pasten. Wij begrijpen niet waarom mensen zo’n camperplek opzoeken: het zijn parkeerplaatsen en zo sta je er ook (zie foto). Maar goed, het werd toch donker. Alleen ging die dag ‘staan’ die we onszelf beloofd hadden dus niet door.

’s Morgens weer vroeg op weg. Omdat we Portugal via een secundaire weg binnengekomen waren moesten we eerst naar een van de vier grote grensovergangen om ons te registreren voor de elektronische tolbetaling. Daarna op zoek naar een camping, en dat valt ook in Noord Portugal niet mee. Uiteindelijk hebben we het hele land doorkruist en kwamen we uit aan de Atlantische kust, iets boven Porto. Hier zouden twee campings open zijn. Voor dat we die bereikten gingen we, heel naïef, even een stadje in om aan de kust wat te eten. Maar wat een drukte: logisch op een zonnige zondagmiddag natuurlijk. We passeerden nog twee van die camperplekken: meer dan 100 campers dicht op elkaar. Gauw door naar een camping dus. Nou ja, gauw: de lokale wegen zijn hier allemaal geplaveid met kinderkopjes. Dat betekent dat de halve inventaris uit de kastjes geschud wordt tijdens zo’n tochtje van 6 kilometer. De camping bleek midden in een dorp te liggen en overvol te zijn, bijna allemaal Nederlanders. Wij hadden er geen zin in, de plekken die nog beschikbaar waren deden ons teveel denken aan die camper-parkeerplekken die we juist zo verfoeien. Met angstige voorgevoelens op weg naar de andere camping: zou het daar ook zo zijn? Na weer een tocht van 5 km over de kinderkopjes komen we aan bij een zo goed als verlaten camping in de duinen. 50 meter lopen tot aan een verlaten zandstrand. Er is een bar, een restaurant, gratis WiFi, ’s morgens verse broodjes … Wij begrijpen het niet, maar vinden het prima om hier dan uiteindelijk onze ‘rustdag’ te nemen.