Озеро Байкал, oftewel: het Baikalmeer. We zijn dus in het plaatsje Listvyanka. Om dienstregeling-technische redenen verblijven we hier twee dagen/nachten. Dat bleek geen ramp te zijn, want ons guesthouse was uitstekend. Na vier nachten in de trein hebben we als een blok geslapen, in heerlijke stilte en in een bed wat niet steeds heen en weer schudt. Het plaatselijke hotel heeft een prima keuken en het weer was ook heel behoorlijk: fris (13-15ﾟC) maar zonnig.

We hebben de enige mogelijke excursie geboekt: met de boot naar een stukje van de oude Transsiberische route. Vroeger stak de trein met een veerboot het Baikalmeer over; tegenwoordig rijdt hij eerst een stuk naar het zuiden, om later weer aan de oever van het meer te komen. De excursie is met Engelssprekende gids, de groep bestaat uit een Russische dame (die geen Engels spreekt), 3 jonge Chinezen (die geen Russisch en geen Engels spreken) en wij twee (die alleen maar Engels kunnen verstaan). Tijdens de tour blijkt de gids alleen wat droge feiten over het Baikalmeer (lengte, breedte, diepte) in het Engels te kunnen vertellen en op vragen geen antwoord te weten. De Chinezen laten haar alles in het Russisch inspreken in een telefoon waarna ze automatisch een gesproken Chinese vertaling krijgen. Uit hun vragende blikken kunnen we afleiden dat die vertalingen ook niet perfect waren. Behalve de boottocht was een wandeling over de rails onderdeel van de excursie. Een half uur heen en weer een half uur terug over dezelfde rails. Niet bijzonder spannend dus. Op de terugweg in de boot kregen we thee en koekjes en verdween de gids.

In het guesthouse zijn nog twee gasten: ook Nederlanders, die ook individueel de trein naar Beijing nemen, en via dezelfde organisatie geboekt hebben als wij. Voorlopig zien we elkaar dus af en toe, want we hebben dezelfde stops geboekt.

Zaterdag terug naar Irkutsk, dat werd nog even spannend. Want in het busje terug (60 km, 1 uur rijden) ontdekten we dat we de fotocamera kwijt waren. Wanneer was dat gebeurt? In het guesthouse, in de taxi naar het busstation, in het koffiehuisje waar we gewacht hebben?  We probeerden de guesthouse te bellen, maar daar werd niet opgenomen.

Aangekomen in Irkutsk hebben we lokale contactpersoon gebeld en via de hotelreceptie gebeld met het koffiehuisje. Daar was geen camera gevonden. Dus moest het de taxi of het guesthouse zijn. Toch ook maar vast even een melding gemaakt bij de reisverzekering, want aangifte doen zit er niet in omdat we verder moeten met de trein.

Inmiddels gaan wij op stadsexcursie met een gids. De gids was al op de hoogte van het fototoestel en onderhield tijdens de wandeling telefonisch contact met de reisorganisatie. En je gelooft het niet: via de eigenaar van het guesthouse is de taxichauffeur opgespoord en daar bleek de camera nog op de achterbank te liggen. En die werd vervolgens ook nog eens naar Irkutsk gebracht, waar we precies aan het einde van de wandeling de camera weer in ontvangst konden nemen. Wat een service!

Op dit moment zijn we onderweg naar de grens met Mongolië, ruim 700 km, waarvan 350 km langs het werkelijk prachtige Baikalmeer.

Deze slideshow vereist JavaScript.