De Grote Rode Treinreis
mei – juni 2019
mei – juni 2019
Al sinds Jan en ik elkaar kennen hebben we plannen om te reizen met de Transiberië Express. Destijds (1975) was dat nog heel spannend: Koude Oorlog, IJzeren Gordijn. We wilden ons goed voorbereiden en hebben al meer dan 7 handboeken en fotoboeken in de kast staan. We hebben zelfs twee jaar Russische les gehad. Maar er kwam steeds iets tussen: geen tijd, geen geld, andere prioriteiten.
En nu komt het er dan toch van! Het wordt de Transmongolië Express: van Moskou naar Beijing. Aansluitend bezoeken we een paar plaatsen in China en reizen we door met de Himalaya Express naar Lhasa, Tibet.
Alle handboeken konden we weggooien, er is sinds 1975 veel veranderd. Nieuwe boeken gekocht, een vertaal-app geïnstalleerd en onderzocht of en hoe we onderweg internet kunnen hebben om het thuisfront op de hoogte te houden. Hieronder lees je hoe het ons vergaat.
Vandaag is het somber en grijs, maar drukkend warm. De foto’s zijn dus wat somber.
Dit keer een excursie in een klein internationaal groepje, met Engelssprekende gids. Je wordt voor dag en dauw opgehaald met een busje en langs de verschillende bezienswaardigheden geloodst. En daar tussendoor worden ‘commerciële’ stops gemaakt. Wij bezochten: De Verboden Stad, de Temple of Heaven en het Zomerpaleis. De commerciële stops waren een parelverkoop en een gezondheidscentrum, waar je voeten gemasseerd konden worden en ook verder gezondheidsadvies verstrekt werd. Uiteraard tegen flinke betaling.
Tja, wat zal ik er over vertellen?
Ten eerste: wat we niet bezochten was het Plein van de Hemelse Vrede. Vandaag was het precies 30 jaar geleden dat hier op bloedige wijze de studentenprotesten werden neergeslagen. Daar mag in China niet over gesproken worden. De gids verklaarde dat er een demonstratie was en dat we er daarom niet naartoe gingen ??? We proberen vandaag alsnog te gaan kijken.
De andere attracties waren mooi, maar vooral: heel erg druk. En zo’n hele dag langs bezienswaardigheden, inclusief commerciële stops is ook erg vermoeiend. Maar wel leuk met al die verschillende nationaliteiten.
Vandaag onze laatste dag in Beijing. We gaan zo meteen proberen met de metro de weg te vinden naar de oude wijken (hutongs) en Peking eend te eten. Dat wordt dan ook het afscheidsdiner van Herman en Henny, met wie we al sinds Rusland samen optrekken. Hun reis zit er op; wij gaan nog door naar Tibet.
Dat jullie deze berichtjes laat en soms in de verkeerde volgorde ontvangen heeft te maken met de internetcensuur van de Chinese overheid. Je mag hier niks: ik kan met wifi niet eens mijn eigen website bijwerken. Daarvoor moeten we de dure verbinding met KPN gebruiken.
Deze slideshow vereist JavaScript.
De treinreis naar Beijing op zondag verliep voorspoeding. Omdat de trein pas ’s middags om 16:15 uur vertrok, gingen we overdag nog even Datong in. In een groot shopping centre (alles is hier 24/7 open, geloof ik) probeerden we koffie te drinken. Eindelijk een tentje gevonden met een mooie grote espressomachine. Maar wat we ook probeerden: de jongen begreep ons niet. Dan schiet er altijd wel iemand toe die je wilt helpen. Dit keer een mevrouw die een beetje Engels sprak (maar geen verstand had van koffie), toen we er dus nog niet uit waren belde ze gewoon iemand anders. Die kwam aangesneld en kon in goed Engels bemiddelen, zodat er na een half uur toch eindelijk koffie uit de machine kwam.
De dag erna excursie naar de Chinese Muur. Voor Beijingse begrippen was het een prachtige dag, dat wil zeggen: zon en niet te veel smog. Toch bleven de plaatjes van de muur wat wazig.
Het kostte ruim 2 uur in de auto om Beijing te verlaten, de stad is één groot verkeersinfarct. Daarna nog een half uurtje rijden naar de muur. Om op de muur te komen moesten we met een shuttlebus, een kabelbaan en nog een flink stuk klimmen. Eenmaal op de muur konden we zo’n 3 km lopen. Maar dat hebben we niet gered: het was inmiddels midden op de dag, 34°C en flink klimmen. Dus in beide richtingen een stukje gelopen en daarna weer naar beneden.
Deze slideshow vereist JavaScript.
Vanuit het ger camp reisden we terug naar de hoofdstad van Mongolië, Ulaan Bataar. Daar stond nog een stadstour met gids gepland. Omdat de stad heel groot is, ging dat dit keer niet te voet, maar met de auto. Maar het verkeer in de stad zit helemaal vast, dus echt opschieten was er niet bij. We bezochten een plein, een tempel en een paleis. Maar toen we ook nog een naar een Russisch monument moesten klimmen (300 treden) hielden wij het voor gezien. De andere dag weer voor dag en dauw op, de trein naar China vertrok om 6:30 uur. Dit keer een Chinese trein, met fauteuil! De reis ging door de Gobiwoestijn; wat een ongelofelijk leeg (mooi) landschap! Helaas was de grensovergang minder mooi: ruim 6 uur duurde de procedure; waarbij we eindeloos formuliertjes moesten invullen en we aan de Chinese kant allemaal uren de trein uit moesten met al onze bagage. Hier vond de grenscontrole plaats in het stationsgebouw, terwijl de trein voorzien werd van een nieuw onderstel (smalspoor). Uiteindelijk vertrokken we weer om 2:00 uur ’s nachts. Om 5:00 uur weer opstaan, want we moesten er om 6:00 uur weer uit, om over te stappen op een andere trein. Kaartjes daarvoor moesten worden opgehaald in een hotel. Daar bleek de vertrektijd anders te zijn dan in ons programma: 5 uur wachten op een aansluiting. Ook bij aankomst in Datong liep niet alles vlekkeloos. We kwamen om 13:45 uur aan en moesten om 14:00 uur alweer direct op stadstour. Uiteindelijk hebben we dat teruggebracht tot een korte tour door de oude stad. Morgen om 6.45 uur weer klaar staan voor een excursie!
Bovendien blijkt dat er onduidelijkheid is over onze doorreis naar Beijing, de dag daarna. Er zijn nog geen tickets voor dat deel.
Kortom: we maken een mooie reis, zien mooie dingen en leren veel over de cultuur. Maar af en toe is het wel een beetje vermoeiend.
Deze slideshow vereist JavaScript.

