Archief voor categorie: Nieuw Zeeland

We zijn weer thuis! Na precies 36 uur onderweg geweest te zijn, waren we vanmorgen om 9.30 uur weer thuis. Shuttle bus naar luchthaven Christchurch, binnenlandse vlucht naar Auckland, internationale vlucht naar Hong Kong, overstappen voor internationale vlucht naar Amsterdam, trein naar Rhenen en met de taxi naar huis.

Bij thuiskomst vonden we bloemen van Rika en een kerstroos en kerstman van onze buren, met brandende waxinelichtjes. Heel erg bedankt!

Jan heeft gauw de kachel aangemaakt en we voelden ons weer helemaal thuis. Die kachel was wel een beetje overdreven: het is hier op dit moment warmer dan op veel dagen in Nieuw Zeeland!

Bruin brood, oude kaas, karnemelk, boerenkool, worst: we hebben alle dingen die je mist als je lang weg geweest bent weer in huis gehaald.
En nu langzaam opruimen en alle indrukken verwerken. Er staan bakken met post en ook de telefoon gaat weer regelmatig. De wasmachine maakt overuren; kortom: het gewone leven begint weer.

 

(Dit is het einde van ons reisverslag Nieuw Zeeland)

“Hagel en sneeuw, onweer wind en regen
Deren ons niet, wij kunnen er wel tegen”

Ken je dat liedje? Regen, sneeuw en wind hadden we al eerder op deze reis ontmoet. Vandaag kunnen we daar de ontbrekende onweer en hagel aan toevoegen! Zoals gewoonlijk begon de dag zonnig, maar nam de bewolking al snel toe. We reden van Akaroa naar Timaru (zo’n 180 km ten zuiden van Christchurch). Halverwege barstte er een enorme onweersbui los, die we voorzichtigheidshalve maar even op een zijweggetje hebben afgewacht. Forse hagelstenen kleurden alles wit. Achteraf bleek het een verstandig idee om even te stoppen, want er waren op die weg ook twee tornado’s. Een tractor met aanhangwagen werd daarbij opgetild en omver geblazen.

In Timaru gingen we Hans en Ineke opzoeken. Dat was al heel lang geleden afgesproken. Hans is een collega van mijn (overleden) broer. Zij werkten beide bij een bedrijf dat grote installaties maakt waarmee cement uit schepen gelost kan worden (een soort stofzuigers, maar dan héél groot). Hans en Ineke wonen tijdelijk een jaar in Nieuw Zeeland om de aflevering en in bedrijfstelling van twee van die grote machines te begeleiden.
Wij mochten bij wijze van uitzondering de haven waar alles net geïnstalleerd was, bezoeken. Uitgebreide veiligheidsinstructies en de nodige beschermende kleding aan en toen mochten we de werf op. Indrukwekkend allemaal. Zo’n stofzuiger kan 1 miljoen kubieke meter cement per jaar uit schepen zuigen. Probeer je dat voor te stellen. Het cement wordt vanuit de schepen in een ‘dome’ geblazen, waaruit het verder verlaad kan worden.

 

 

We bleven twee dagen in Timaru. De volgende dag hebben we een park bezocht, een museum en langs het strand gewandeld om de beroemde Paua schelpen te zoeken. Maar het leukste van het bezoek was natuurlijk: bijkletsen en ervaringen uitwisselen. Het is erg leuk om onze observaties van Nieuw Zeeland te vergelijken met die van mensen die er (tijdelijk) wonen.

En natuurlijk lekker eten, lekker drinken met elkaar. Bedankt Hans en Ineke, voor deze mooie afsluiting van onze vakantie.
Want het zit erop. We rijden weer terug naar Christchurch en daar zal Jan een stukje over schrijven.

 

 

Foto’s: Jan en/of Rietje Ritzema en Ineke Kok

Vandaag brachten we een bezoek aan de binnenstad van Christchurch, die in februari 2011 grotendeels verwoest werd door aardbevingen. De stad is nog steeds één grote bouwplaats. Om alles beter te begrijpen deden we de Christchurch Rebuild Tour. Een tocht waarbij de gids vertelde over het effect van de aardbevingen, hoe het vroeger was en hoe het nu (langzaam aan) moet worden. En wat daar allemaal bij komt kijken. Het was een leerzame tour, en toen we daarna zelf door de stad wandelden begrepen we er ook wat meer van.

Op het eerste gezicht is alles lelijk, het is overal een puinhoop (letterlijk), of een grote open ruimte of een plek met hekken en bouwmachines. Maar met de verhalen in het achterhoofd zie je ook de mooie dingen. Op de foto’s hieronder o.a. de manier waarop gebouwen nu nog steeds omringd worden door wanden van zeecontainers. Die moeten beschermen, voor het geval het gebouw alsnog instort. Het monument van de 185 witte stoelen: een tijdelijk monument ter herinnering aan de 185 doden die vielen tijdens de aardbevingen. Over een definitief monument is eerst flink gedebatteerd: welk ontwerp, welke plek. Daar zijn ze nu wel uit, maar het moet nog wel gebouwd worden. Intussen heeft dit tijdelijke monument zoveel waarde gekregen voor de bewoners dat men dat ook maar wil handhaven.
En de Transitional Cathedral: een kerk van karton en hout, in de wandelgangen dus ‘Cardboard Cathedral’ genoemd.  Een mooi voorbeeld van tijdelijke architectuur.

Op de lege gebouwen overal veel ‘street art‘, dit keer extra veel omdat dit weekend een street art festival begint. Tot slot het tijdelijke winkelcentrum: opgebouwd uit zeecontainers. Alles bij elkaar geeft het een gemengd beeld. Schokkend dat er zoveel vernield is, maar ook bewondering voor de initiatieven om van Christchurch weer iets moois en levendigs te maken.

 

Vanmorgen toen we opstonden was alles helder: eindelijk die bergtoppen gezien. Maar al snel kwamen van alle kanten wolken opzetten. Gelukkig ging de helicoptervlucht wel door, al was het niet de vlucht die wij wilden. Wij wilden nl. een vlucht die ook over Mount Cook zou gaan, maar volgens de gidsen waaide het daarvoor te hard. Eerlijk gezegd geloofden wij dat niet: er was geen wind. En er waren wel vier andere mensen die een kortere vlucht wilden, terwijl een helikopter zes zitplaatsen heeft… Doet er niet toe, achteraf vonden we het toch een beetje een tegenvaller. Vanuit de helikopter kun je niet fotograferen (belangrijker: je kunt het allemaal niet goed zien). Er wordt 8 minuten gestopt op een gletsjer. Als we uitstappen maakt de piloot foto’s van de passagiers. Je gelooft het niet: terwijl wij wat rondkijken, drukt hij die foto’s af ín de helikopter en stopt ze in mooie mapjes. Die mogen wij kopen, da’s een extra fooitje voor de piloot! Wat een commercie. Ik heb de foto wél gekocht (à 12 euro, jawel!). Maar goed: het was mooi naar en op de gletsjers. We zagen de Franz Josef Glacier en de Fox Glacier.

 

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Daarna op weg, verder naar het noorden. Even boodschappen doen (zie foto!) en toen langs de mooie Westcoast Road naar Punakaiki (Pancake Rocks). Uit de foto’s blijkt wel waarom deze zo genoemd worden. Het was er mooi. In het binnenland was het inmiddels weer helemaal bewolkt. We rijden dus met de Tasman Zee links en de Southern Alps rechts. Rechts is alles al snel in bewolking en nevel gehuld. Links is het regelmatig zonnig. Bovendien is het een stuk warmer dan de afgelopen dagen.

Tot slot nog een kolonie zeehondjes bezocht. We hebben er al veel gezien deze reis, maar dit keer zagen we ook een paar baby seals.

 

Water is nooit ver weg in Nieuw Zeeland. Behalve de oceanen zijn er eindeloos veel rivieren, beken, stroompjes, watervallen en meren. (En er valt ook genoeg water uit de lucht …).

Vandaag was het droog, half bewolkt en besloten wij een flink eind naar het noordwesten te rijden. De route ging door prachtige valleien, langs rivieren en meren. Allemaal even mooi en groots. Maar op de foto’s lijkt alles op elkaar, dus daar vallen we jullie niet mee lastig.
Tijdens onze tocht passeerden we ook het plaatsje Garston. Dit plaatsje ligt het verst van zee van alle Nieuw Zeelandse plaatsen, nl. 128 km.

Onderweg nog gestopt bij de plek waar eind jaren ’80 (vorige eeuw) het bungee jumpen is uitgevonden: de hangbrug over de Kawarau rivier. We bleven even een tijdje kijken naar de durfals die naar beneden sprongen (soms met een ijselijk gegil, dat wel). Geen moment in de verleiding gekomen om het ook eens te wagen. Alleen al vanwege de prijs (120 euro).

Momenteel zitten we bijna aan de westkust, bij de Haast rivier. We hopen dat het morgen mooi weer wordt en dat we een tocht over de gletsjers kunnen maken. We houden bij het plannen van de route de weersvoorspellingen goed in de gaten, vandaar dat we, zoals vandaag, af en toe een dagje alleen maar rijden.